Dit is een vertaling. Klik hier voor het originele artikel in het Engels.

“Jullie hebben je eigen ras te schande gemaakt,” zei burgemeester Michael Nutter tegende zwarte jongeren van Philadelphia wiens flashmobs winkeliers in het modieuze centrum hadden geslagen en beroofd.

“Doe die verdraaide capuchons af,” vervolgde de burgemeester in zijn vlammende preek. “Trek je broek omhoog en koop een riem, want niemand wil je ondergoed of je bilspleet zien.”

En de burgemeester had wat advies voor tieners die werk zoeken.

“Je loopt zomaar iemands kantoor binnen met je ongekamde haar, losse veters en je afgezakte broek, met tatoeages over je hele arm en op je nek, en je vraagt je af waarom iemand je niet aanneemt?”

“Ze nemen je niet aan, omdat je er uitziet alsof je gestoord bent.”

Nutter is Afro-Amerikaans en de eerste leider die zich uitspreekt over het raciale karakter van de flashmobs die in de ene na de andere stad mensen aanvallen. En waar zijn onze andere leiders?

Op de Iowa State Fair in augustus vorig jaar sloegen zwarte gangsters een blanke man zo erg dat hij in het ziekenhuis moest worden opgenomen. De politie begon pas de mogelijkheid van racistisch geweld en rassenhaat te overwegen nadat kermisgangers zeiden dat de gangsters het “Beat Whitey Night” noemden.

Na Memorial Day werden in Chicago politieagenten genoodzaakt om een strand af te sluiten, toen zich een flashmob vormde die mensen aanviel en fietsers van hun fietsen sloeg.

In Miami Beach vonden in hetzelfde weekend schietpartijen plaats. In D.C. verschenen enkele keren flashmobs van zwarte jongeren in winkels om kleding en goederen te roven en weer te verdwijnen.

De media melden bijna nooit het ras van de misdadigers. Hun terughoudendheid zou verdwijnen wanneer een blanke horde in de een of andere zuidelijke stad betrapt zou worden op het in elkaar slaan van winkelende zwarten in een winkelcentrum.

Maar de gesel van flashmobs die Amerikaanse steden slaat is voorbijgestreefd door de plundering en het in brand zetten van London en andere Britse steden, in het ergste geweld dat de natie en zijn hoofdstad is aangedaan, sinds Goering’s Luftwaffe de “Blitz” voltrok.

Duizenden ruziezoekers, gangsters en criminelen hebben gebouwen in vlam gezet, winkels geplunderd en mensen overvallen en in elkaar geslagen om geen andere reden dan dat ze blank waren.

Verbouwereerde politieagenten gaven de stad voor drie dagen vrijwel uit handen. Tegen de vierde avond had de golf van verwoesting een multi-etnische vorm aangenomen, toen Aziaten en blank gespuis ten tonele verschenen om deel te nemen aan de criminele festiviteiten.

Aziatische en zwarte winkeliers zijn ook slachtoffers.

In Birmingham werden drie Pakistaande mannen die hun buurt verdedigden overreden door een vrachtwagen die, naar verluid, werd bestuurd door een zwarte herrieschopper.

In een country-and-gospel liedje waar men in de jaren ’60 vaak op terug kwam, die ene die James Baldwin de titel van zijn polemiek verschafte, komt dit vers bovendrijven:

God gave Noah the rainbow sign,

No more water, the fire next time.

(vertaling: God gaf Noach het teken van de regenboog, geen water meer,

maar vuur de volgende keer.)

Een halve eeuw na de lange hete zomers van de zestiger jaren en twee decennia na de ergste rel in de geschiedenis van de VS sinds de mobilisatierellen in New York van 1863 – de Los Angeles-rel van 1992, waarin zwarten en latino’s Koreanen en blanken aanvielen – zou de “volgende keer” kunnen zijn aangebroken.

In Europa kwam de voorbode van het nieuwe tijdperk vijf jaar geleden, toen Noord-Afrikaanse jongeren in de Parijse banlieues een dagenlange verniel- en rooftocht voltrokken, van het in vlam zetten van auto’s en het aanvallen van politieagenten en brandweerlieden, van wie er veel wegreden en het vuur uit lieden branden.

Deze week was London aan de beurt. En wanneer het vuur is uitgebrand, zullen we opnieuw de oude socialistische litanie horen over armoede, wanhoop, ongelijkheid en werkeloosheid, de vergoelijkingen die lang geleden al niet meer overtuigden.

Want armoede was er in veel grotere mate ten tijde van de Depressie. Toch vormden onze ouders en grootouders geen benden om brand te stichten, te vechten en te plunderen.

Het Westen is in verval, omdat het karakter van haar mensen in verval is. In Europa is het Christendom te ruste. De morele code die het mannen gaf, om rechtvaardig te leven wordt met hoon beschouwd. De Londense rellen waren het werk van morele barbaren, zonder loyaliteit aan de mensen in wiens midden ze leven en zonder liefde voor de samenleving aan welke ze niets bijdragen, maar van welke ze alleen nemen.

In Amerika zoeken miljoenen jongeren zonder vader in bendes de familiebanden die ze nooit kenden. Zulke bendes worden tegenwoordig bijna altijd gevormd op basis van etniciteit of ras.

Wat bezielde de Britten toen ze de deuren wijd openzetten voor massale immigratie uit de Derde Wereld?

Door de eeuwen heen zijn ze er niet in geslaagd om een paar miljoen Ieren te assimileren, die Europese christenen waren. Dus, na te hebben gefaald om de Ieren te assimileren, besloten ze om miljoenen hindoes en moslims uit Zuid-Azië, Arabieren uit het Midden-Oosten, Afrikanen van beneden de Sahara en zwarte mensen uit de Caraïben te verwelkomen.

Maar zonder gemeenschappelijk geloof of cultuur om de natie bij elkaar te houden, valt Groot-Brittannië uit elkaar. Het multiculturalisme heeft “absoluut gefaald”, zei Duitsland’s Angela Merkel, waarna Nicolas Sarkozy en David Cameron zich in gelijke bewoordingen uitspraken.

Is het multiculturalisme hier een succes? Of suggereert de plotselinge eruptie van flashmobs dat het doek is begonnen te vallen op de duistere kant van diversiteit hier in Amerika?

Bron: creators.com