Vanwaar deze obsessie met Iran? – Patrick J. Buchanan

Dit is een vertaling. Klik hier voor het originele artikel in het Engels.

“Iran streeft niet naar de atoombom. Bezit ervan is doelloos, gevaarlijk en een grote zonde vanuit intellectueel en religieus oogpunt.”

Aldus verklaarde grote leider Ayatollah Ali Khamenei in februari dat iraans bezit van atoomwapens een doodzonde zou zijn tegen Allah.

Tevens zijn de amerikaanse geheime diensten van oordeel, in een verklaring van 2007 en nogmaals bevestigd in 2011, dat Iran eventuele atoomwapenprogramma’s heeft afgestoten.

Liegt de Ayatollah? Hebben alle amerikaanse geheime diensten het bij het verkeerde eind?

Iran’s faciliteiten, in Natanz, waar uranium tot 5 procent verrijkt wordt en in Fordow, waar het wordt verrijkt tot 20 procent – beide onder wapenniveau – worden voortdurend door de V.N. gemonitord. Iran heeft aangeboden om zijn 20 procent uranium over te dragen en te stoppen met verrijking tot dat niveau, als het Westen Iran zou willen voorzien van isotopen voor medicinaal gebruik en enkele zwaardere sancties zou willen opgeven.

Komt niets van in, zegt de Verenigde Staten. Iran moet in zijn geheel en voor altijd stoppen met het verrijken van uranium.

Dit is het hete hangijzer in de onderhandelingen. Iran beweert met klem dat het, als ondertekenaar van het Nucleaire Non-Proliferatieverdrag, het recht heeft om uranium te verrijken voor vreedzame doeleinden. Op dit punt staat het iraanse volk achter zijn regering.

Zou deze patstelling een reden van oorlog moeten zijn?

Aangenomen dat Iran daadwerkelijk lageregraads nucleaire brandstof naar een geheime faciliteit doorsluisde. Het proces zou maanden, zo niet, jaren duren. Iran zou dan een explosief apparaat moeten testen en bouwen, waar de wereld dan in enkele uren achter zou komen. Vervolgens zou het apperaat tot wapen moeten worden gemaakt.

Het hele proces zou langer dan een jaar, wellicht meerdere jaren, duren. We zouden erachter komen en tijd hebben om een militaire maatregel te nemen, lang voordat het proces zou kunnen worden voltooid.

De israeli’s, met honderden nucleaire wapens, zouden er waarschijnlijk eerder achter komen dan wij en zouden er niet voor terugdeinzen om wat ze in huis hebben te gebruiken om een atoombom in Teheran te voorkomen.

Het verweer luidt als volgt: President Mahmoud Ahmadinejad is een bewezen fanaticus die gedreigd heeft om Israel van de kaart te vegen. Hem mag niet worden toegestaan om ook maar in de buurt van een atoomwapen te komen.

Echter, wat Ahmadinejad jaren geleden ook gezegd heeft (en daar bestaan verschillende meningen over), hij gaat niet over het leger, hij beslist niet over oorlog en laat in juli volgend jaar het presidentschap achter zich om terug te keren naar zijn academische loopbaan.

Is Amerika bang voor Mahmoud Ahmadinejad?

Waar is dan de dodelijke dreiging die de amerikaanse voorbereidingen voor oorlog met Iran, zoals deze week in de nationale pers is beschreven, rechtvaardigt?

Gideon Rachman van The Financial Times geeft aan dat onze obsessie met Iran een veel grotere potentiele bedreiging verdonkermaant.

Pakistan beschikt over wellicht 100 kernbommen en is bezig er meer de maken en anti-amerikanisme tiert daar veel weliger dan in Iran. Hij schrijft:

“Pakistan was ook het lanceerplatform voor de terroristische aanslagen in Mumbai in 2008, waar 164 mensen werden gedood. Hoewel de pakistaanse regering de aanslagen veroordeelde, bestaan er sterke aanwijzingen dat de terroristen banden hadden met de pakistaanse geheime dienst. Wanneer de aanslagen in Mumbai Iran als lanceerbasis hadden gehad, zou het Westen moord en brand schreeuwen over staat-gesponsord terrorisme.”

Zeven van de 10 pakistanen zien Amerika als een vijand. En de aanvallen met onbemande toestellen die door Obama zijn ingezet en die veel onschuldige pakistanen het leven ontnomen hebben, hebben de vijandige gevoelens versterkt.

Nu koersen amerikaanse vliegtuigen en oorlogsschepen naar de Persische Golf, nadat 44 senatoren de president hebben gemaand om onderhandelingen met Teheran te verbreken, de sancties te verscherpen en op oorlog voor te bereiden.

Ondertussen is Iran raketten aan het testen die Israel en amerikaanses bases kunnen raken en is zijn grote vloot van raketboten aan het oefenen in de Golf .

Otto van Bismarck zei dat preventieve oorlog was als het plegen van zelfmoord uit doodsangst. Zijn wij amerikanen op koers naar alweer een onnodige oorlog?

In 1959 nodigde president Eisenhower Nikita Chroesjtsjov, de slager van Boedapest, uit om naar Amerika te komen voor 10 dagen rondreizen en besprekingen. In 1972 reisde Richard Nixon naar Peking om te toosten en te spreken met voorzitter Mao, die verantwoordelijk was voor de dood van tientallen miljoenen chinezen en tienduizenden amerikanen in Korea. Ronald Reagan zocht voortdurend naar mogelijken om met de heersers van de “evil empire” rond de tafel te gaan zitten.

Iran behoort in de verste verte niet tot die categorie, noch vanwege misdaden die aan het regime zijn toe te schrijven, noch wegens tegenwoordige of dan ook enige potentiële bedreiging voor de Verenigde Staten.

Hebben wij geen staatslieden die aan tafel kunnen gaan zitten, zoals Reagan in Reijkjavik, en kunnen onderhandelen met Iran’s leiders over verifieerbare garanties dat zij geen kernwapens zal maken in ruil voor iets dat in de buurt komt van normale relaties?

Als we met Stalin en Mao aan tafel konden gaan zitten, waarom zijn de Ayatollah of Ahmadinejad dan zo ver buiten bereik? Kunnen we daar gewoon niet mee omgaan?

Bron: creators.com

” alt=”” />