“Ook al heeft de VS veel vitale nationale belangen … verder verstrikt raken in een territoriaal geschil tussen Oekraïne en Rusland is daar niet één van.”

Aldus antwoordde gouverneur van Florida Ron DeSantis op een enquête die verslaggevers van Fox News voorlegden aan verklaarde en potentiële Republikeinse presidentskandidaten.

DeSantis definieerde wat hij zag als een werkelijk bedreigd “vitaal belang” van de VS.

“We kunnen geen prioriteit geven aan interventie in een escalerende buitenlandse oorlog boven de verdediging van ons eigen thuisland, vooral nu elk jaar tienduizenden Amerikanen sterven door verdovende middelen die over onze open grens worden gesmokkeld en onze wapenarsenalen die cruciaal zijn voor onze eigen veiligheid snel uitgeput raken.”

Republikeinse collega’s en potentiële rivalen voor de presidentsnominatie van 2024 buitelden over elkaar heen om DeSantis van repliek te dienen, waarbij senator Lindsey Graham de “domino-theorie” uit de Vietnam-tijd opnieuw introduceerde:

Vladimir Poetin “zal niet stoppen. Hij gaat naar Moldavië, naar Georgië en hij heeft naar de Baltische staten of de NAVO op het oog. Er gaat dus een kans op een grote oorlog tussen Amerika en Rusland ontstaan als we hem laten wegkomen met het vernietigen van Oekraïne, want hij zal doorzetten.”

Maar heeft DeSantis bij nader inzien geen gelijk?

Rusland en Oekraïne betreuren elk meer dan 100.000 doden en gewonden in deze oorlog. Wat ook het strategische doel was om de oorlog te beginnen, Rusland vecht nu om zijn territoriale overwinningen op de Krim, de Donbas, Cherson en Zaporizja vast te houden, ongeveer een vijfde van al het Oekraïense grondgebied van voor 2014.

Beide naties hebben er door de omvang van hun offers van getuigd dat ze geloven dat wat er in de oorlog op het spel staat voor hen van levensbelang is.

Maar wat hebben wij Amerikanen voor offers gebracht?

We hebben miljarden dollars gestuurd, maar getwijfeld of we geavanceerde artilleriestukken, Abrams tanks en F-16’s naar de Oekraïners zouden sturen.

Deze aarzeling getuigt van ons ware “vitale belang” in deze oorlog. Het is om erbuiten te blijven en te voorkomen dat we erin worden gezogen, zoals we in eerdere oorlogen hebben gedaan, omdat we anders in een conflict met Rusland terecht zouden kunnen komen dat zou kunnen uitgroeien tot de Derde Wereldoorlog of een kernoorlog.

Door wat we hebben gedaan in Oekraïne, en wat we hebben geweigerd te doen, getuigen de VS en de NAVO van de belangen die zij echt zien. En die belangen zijn duidelijk niet van vitaal belang voor de Verenigde Staten. Hoe zouden ze dat ook kunnen zijn?

In 1933 gaf president Franklin D. Roosevelt de Sovjet-Unie voor het eerst formele erkenning terwijl Stalin de genocidale Holodomor uitvoerde, waarbij miljoenen Oekraïners omkwamen van gedwongen uithongering.

Als een genocide op het Oekraïense volk destijds geen vitaal belang van de VS was, wanneer werd wiens vlag, Russisch of Oekraïens, boven de Donbas of de Krim wappert dan wel een vitaal belang? Het werd nooit zo beschouwd tijdens een 40-jarige Koude Oorlog.

Wat moeten we denken van Grahams bewering dat Oekraïne de eerste hap uit de appel is voor Poetin, dat Moldavië, Georgië en de Baltische republieken, die alle drie – Litouwen, Letland en Estland – oorlogsgaranties van de NAVO hebben, de volgende zijn op Poetins menu?

Maar Poetin is Georgië al binnengevallen en heeft het verslagen in de oorlog om Zuid-Ossetië in 2008 – en heeft zich daarna weer teruggetrokken. Wat de Baltische republieken betreft, een Russische aanval op een van hen zou vergelding en oorlog met de NAVO riskeren.

Waarom zouden we denken dat het Rusland van Poetin, dat vreselijk ader heeft gelaten in Oekraïne, uit is op een botsing met een NAVO-alliantie van 30 landen onder leiding van de Verenigde Staten, zodat Moskou een Estland van 1 miljoen inwoners kan bezetten dat Rusland meer dan drie decennia geleden vrijwillig heeft opgegeven?

Maar Grahams scenario van een Moskou in opmars na een overwinning in het zuidoosten van Oekraïne roept wel vragen op over de vraag of ons huidige buitenlandse beleid, inclusief de oorlogsgaranties van de NAVO, de vitale belangen van de VS wel echt beschermt.

Zoals gezegd is het doorzichtige vitale belang van de VS in de oorlog in Oekraïne dat ze zich erbuiten houden en het risico vermijden van een militaire confrontatie met Rusland die zou kunnen leiden tot een bredere oorlog, een wereldoorlog en een kernoorlog.

Het belangrijkste voor zowel de Sovjet-Unie als de VS in de Koude Oorlog was het vermijden van een hete oorlog. En daar zijn we meer dan vier decennia, Deo gratias, in geslaagd.

Toch heeft de VS, sinds het einde van de Koude Oorlog, van zes landen van het Warschaupact en drie Baltische landen die voormalige republieken van de Sovjet-Unie zijn, NAVO-bondgenoten gemaakt. En Graham spreekt over dat de VS de confrontatie met Moskou aangaat namens nog eens drie landen — Oekraïne, Moldavië en Georgië.

Waarom?

Sinds wanneer zijn deze voormalige Warschaupactlanden en Sovjetrepublieken natiestaten geworden waarvan de onafhankelijkheid en verdediging “vitale belangen” van de VS zijn die het waard zijn om gewaarborgd te worden met het risico op oorlog met een natie die in het bezit is van 6000 kernwapens?

Dit weekend gaven Turkije en Hongarije hun zegen aan de toelating van Finland tot de NAVO. Fins lidmaatschap zou de VS verplichten om een Russische inval in Finland, dat een 830 mijl lange grens met Rusland deelt, te behandelen als een aanval op ons eigen land.

Waarom zou een Russisch-Finse grensoorlog, die al eerder in de geschiedenis heeft plaatsgevonden, automatisch een casus belli worden voor de Verenigde Staten, 8000 kilometer verderop?

Wie de goden willen vernietigen, maken ze eerst gek.
__

Patrick J. Buchanan is de auteur van “Nixon’s White House Wars: The Battles That Made and Broke a President and Divided America Forever.” Ga voor meer informatie over Patrick Buchanan naar de Creators-website op www.creators.com.

Foto credit: MabelAmber op Pixabay