Dit is een vertaling. Klik hier voor het originele artikel in het Engels.

Toen het debat in het (Amerikaanse – red.) Huis van Afgevaardigden over “health care” op zijn heetst werd gevoerd, stelden de Amerikaanse Katholieke bisschoppen een opzienbarend ultimatum: Stel een absolute ban in op belastinggeld voor abortus, of we roepen op om de “Pelosi-wet” te laten mislukken.

Boodschap begrepen. Het Stupak-Amandement, vernoemd naar Ben Stupak van Michigan, werd grif aangenomen, tot verheuging van pro-leven Katholieken en tot verbijsterde ontzetting van pro-abortus Democraten.

Geen lid was laaiender dan Patrick Kennedy van Rhode Island, zoon van Edward Kennedy, die hevig naar de Kerk uithaalde omdat zij de grootste vooruitgang voor de mensenrechten in een generatie in gevaar bracht.

De bisschop van Rhode Island, Thomas Tobin, diende hem van repliek. Hij beschuldigde Kennedy van een ongeprovoceerde aanval en eiste excuses. Kennedy kaatste de bal terug door te zeggen dat Tobin hem had verteld geen communie meer te ontvangen in de Mis en dat hij zijn diocesane priester had geïnstrueerd om hem geen communie meer te geven.

Fout! Vuurde de bisschop terug.

Hij had Kennedy in februari 2007 een vertrouwelijke brief gestuurd, waarin hij stelde dat hij geen communie meer zou moeten ontvangen, omdat hij de kerk aanstoot gaf. Maar hij heeft niet tegen diocesane priesters verteld dat ze hem de communie moesten ontzeggen.

Aangezien Rhode Island onze meest katholieke staat is, deed Kennedy er het zwijgen toe en moest hij het volgende afscheidsschot van Tobin incasseren: “Uw standpunt is onacceptabel voor de kerk lasterlijk voor veel van onze leden. Het reduceert uw communie met de kerk totaal.”

Deze botsing was, als vanzelfsprekend, nationaal nieuws. Maar Tobin’s publieke kastijding, van een katholiek die de meest beroemde naam in de amerikaanse en katholieke politiek draagt, heeft meer betekenis gekregen omdat het een nieuwe strijdlust lijkt te weer te geven in de hiërarchie, die decennialang afwezig is geweest.

Aartsbischop Donald Wuerl van Washington, D.C., gaf het stadsbestuur onlangs te kennen dat hij liever de stekker uit alle katholieke maatschappelijke instellingen trekt en ze door de stad laat overnemen, in plaats van homo-huwelijken te erkennen en homosexuelen dezelfde rechten en voordelen toe te kennen als echtparen. Hier lijkt burgerlijke ongehoorzaamheid aan de orde te zijn.

Aartsbischop Timothy Dolan van New York stuurde een “op-ed” naar The New York Times waarin hij de krant beschuldigt van anti-katholieke hypocrisie en van het gebruiken van een dubbele standaard m.b.t. oordeelsvorming over de kerk.

Tijdens het “gruwelijke” schandaal van het misbruik van kinderen door priesters, schreef de aartsbisschop, eiste de “Times” “het vrijgeven van namen van misbruikers, het terugdraaien van verjaringswetten, extern onderzoek, het vrijgeven van alle dossiers en volledige transparantie.”

Maar toen de “Times” “de trieste omvang van kindermisbruik in Brooklyn´s Orthodox-Joodse gemeenschap onthulde … het afgelopen jaar alleen al 40 gevallen van dergelijk misbruik in deze kleine gemeenschap,” schreef de aartsbisschop, veegde de openbare aanklager het schandaal onder het vloerkleed, terwijl de “Times” het kleed omhooghield.

Dolan wees op een “grove … smaad” door Maureen Dowd “die met zekerheid nooit de toets van de kritiek van de redactie had kunnen doorstaan, wanneer het op zo een manier een Islamitische, Joodse of Afrikaans Amerikaanse gezindte had bekritiseerd.”

Dowd, schreef Dolan, “graaft diep in het inheemse handboek om elke katholieke karikatuur mogelijk te gebruiken, van de inquisitie tot aan de holocaust, condooms, obsessie met sex, pedofiele priesters en de onderdrukking van vrouwen, dit alles terwijl naar paus Benedictus XVI wordt uitgehaald vanwege zijn schoenen, zijn gedwongen militaire dienst … in het Duitse leger, zijn handreiking naar voormalige katholieken en zijn recente gastvrijheid ten opzichte van anglicanen.”

Dowd, zegt Dolan, laat zich lezen als iets uit de “Menace”, de anti-katholieke “Know Nothing” krant uit de jaren ’50 van de 19e eeuw.

De weigering van de “Times”, om de “op-ed” te publiceren onderstreept het punt van de aartsbisschop.

Noch zijn dit de enige signalen van een nieuwe Strijdende Kerk.

Het Vaticaan heeft opnieuw bevestigd dat katholieken in interreligieuze dialogen het morele recht, zo niet de plicht hebben om Joden te bekeren, en heeft opnieuw de doctrine bevestigd dat Christus’ verbond met de kerk het verbond van het Oude Testament met de Joden opheft en vervangt.

Toen Abe Foxman, schreeuwlelijk van de Anti-Defamation League, fulmineerde dat dit een katholieke terugkeer naar zulke “huiveringwekkende concepten als het ‘supersessionisme’” kenmerkte, werd hij beleefd genegeerd.

De nieuwe begeestiging manifesteerde zich afgelopen lente voor het eerst, toen talloze bisschoppen “Notre Dame” berispten voor het uitnodigen van Barack Obama, een NARAL-boegbeeld, om een openingsspeech te geven en een eredoctoraat in ontvangst te nemen.

Een van de redenen achter de nieuwe strijdvaardigheid is welzeker de tomeloze aanval op paus Benedictus voor de verzoening met het Pius X-genootschap, van wie een van de bisschoppen aan de holocaust twijfelde. De paus was zich hier niet van bewust en de bisschop bood zijn excuses aan. Het baatte niet. Toenemend in venijnigheid bleven de aanvallen wekenlang doorgaan. Door de andere wang toe te keren, kreeg de kerk van Rome er een mep op.

In zijn mei-toespraak aan het “National Catholic Prayer Breakfast”, sprak aartsbisschop Raymond L. Burke: “In een cultuur die een doodsagenda omarmt, vormen katholieken en katholieke organisaties noodzakelijkerwijs een tegencultuur.”

Precies. Katholicisme is noodzakelijkerwijs een tegendraads geloof en een tegendraadse cultuur in een Amerika waar een triomferend secularisme de hoogten, van Hollywood tot de media, de kunsten en de universiteiten, heeft veroverd en niets anders voortbrengt dan beledigingen en lasterlijke bespotting van de kerk van Rome.

Onze nieuwe strijdende bisschoppen zouden verbaasd kunnen staan, erachter te komen dat ze een grote juichende sectie tussen een tot nu toe stille en sombere achterban hebben, die wanhopig naar een aantal klerikale voorvechters hebben gezocht.

Bron: The American Cause