Dit is een vertaling. Klik hier voor het originele artikel in het Engels.

Als je wilt weten waar het in Kopenhagen om te doen is, lees dan dit huzarenstukje in het verslag vanuit de Deense hoofdstad van “The Washington Post”:

“De Ethiopische Premier Meles Zenawi –die hier geheel Afrika vertegenwoordigt- deed woensdag een voorstel uit de doeken voor een systeem waarbinnen rijke landen aan arme landen geld geven om de effecten van klimaatverandering tegen te gaan. …

“Zenawi gaf aan dat hij op korte termijn $30 miljard wil ontvangen, oplopend naar $100 miljard tegen 2020. … Dit werd gezien als een grote concessie van de ontwikkelingslanden, die dit getal eerder versmaadden … als te laag.” [At Copenhagen, both rich and developing nations offer concessions, By Juliet Eilperin and David A. Fahrenthold, December 17, 2009]

Er was een tijd waarin een diplomaat uit de VS in lachen uit zou barsten na een dergelijke kwakzalver te hebben aangehoord.

Maar niet de Obamaieten. Die zijn al in de buidel aan het tasten.

Landbouwminister Tom Vilsack beloofde in Kopenhagen reeds $1 miljard aan ontwikkelingslanden die hun bossen in stand houden. Zodoende zal Amerika, met een schuld van $12 biljoen en een tweede tekort op een rij van 1,4 biljoen in het vooruitzicht, nog eens een miljard van China lenen om naar Brazilië te sturen, om ze met dit smeergeld te laten stoppen met het omhakken van hun bomen.

Wanneer je door het gezwam over aan hun lot overgelaten ijsberen en smeltende ijskappen, zeespiegelstijgingen en steden die onder water lopen heen kijkt, is het broeikaseffect een zwendel en nonsens. Het gaat allemaal om geld en macht.

Kopenhagen ging altijd al over een eindeloze kapitaalstroom vanuit Amerika, Europa en Japan en de oprichting van een wereldwijde bureaucratie om het tempo van de economische en industriële ontwikkeling van de wereld te reguleren.

Einddoel: verrijking en aan de macht helpen van wereldwijde elites ten koste van Westerse volken van wie de leiders zijn beetgenomen door oplichters.

Toen Katrina New Orleans en de Gulf Coast trof en Rita in 2005 in Texas aan land kwam, werd ons verteld dat dit te wijten was aan het broeikaseffect en dat orkaanseizoenen vanaf nu erger en erger zouden worden totdat de wereld het koolstofdioxidegehalte in de atmosfeer radicaal zou doen afnemen.

President Bush negeerde de hysterie. Wat gebeurde er?

Zoals Michael Fumento schrijft, eindigde het orkaanseizoen in 2009 stilletjes, met de minste orkanen sinds 1997, en niet één orkaan die in de VS aan land kwam.

Toen overheidsfunctionarissen de ijsbeer als een bedreigde diersoort probeerden te registreren, protesteerde Gouverneur Sarah Palin tegen deze “gepolitiseerde wetenschap” en nam juridische stappen, waarin ze stelde dat de ijsbeer een gezonde soort was, die in de afgelopen jaren in aantal is verdubbeld.

Had ze het mis?

Smelten de ijskappen? Zo wordt ons gezegd. Maar welk gevaar heeft de mensheid getroffen, anders dan dat de Northwest Passage voor scheepsverkeer werd opengesteld in de zomer?

De Antarctische ijsvlakte is negenmaal zo groot als Antarctica zelf , sterker nog, dit schreef de British Antarctic Survey afgelopen april:

“(T)ijdens de vorstperiode in Antarctica breidt de ijsvlakte zich uit tot over een gebied ongeveer tweemaal de oppervlakte van Europa. Met een dikte variërend van minder dan een meter tot enkele meters isoleert het ijs de warme oceaan van de ijzige atmosfeer erboven. Sattelietbeelden tonen aan dat de rijkwijdte van het Antarctische zeeijs is toegenomen met 100.000 vierkante kilometer per decennium.”

Honderdduizend vierkante kilometer per decennium?

Dit zou betekenen dat het antarctische zeeijs sinds de jaren ’70 met 300.000 vierkante kilometer is toegenomen, een gebied groter dan heel New England.

Hoe kan de Antarctische ijskap drie decennia lang groeien, terwijl het koolstofdioxidegehalte in de atmosfeer gestadig is toegenomen, tenzij koolstofdioxide niks met opwarming van de aarde te maken heeft?

In tegenstelling tot het Noordpoolgebied is Antarctica een continent en terwijl blokken ijs afbreken in West-Antarctica, wordt de ijsvlakte in Oost-Antarctica, die vier keer zo groot is, dikker en wijder. Het Wetenschappelijk Comité voor Antarctisch Onderzoek deed afgelopen april verslag van een “significante afkoeling in de afgelopen decennia” op de Zuidpool.

Toen in 1992 het alarm over de eindtijd van de aarde begon, deden wetenschappers wereldwijd wat het “Heidelberg Appeal” genoemd werd verschijnen, gericht op precies dezelfde hysterie waar we nu in Kopenhagen getuigen van zijn.

“We zijn … bezorgd … over de verschijning van een irrationele ideologie die tegen wetenschappelijke en industriële vooruitgang is gekant en die economische en sociale ontwikkeling verhindert,” zeiden de wetenschappers.

“Wij stellen dat een Natuurlijke Staat, soms geïdealiseerd door bewegingen met een neiging om naar het verleden te kijken, niet bestaat en waarschijnlijk nooit heeft bestaan sinds de eerste verschijning van de mens in het ecosysteem. … (De m)ensheid heeft altijd vooruitgang geboekt door de natuur in toenemende mate naar zijn behoeften te benutten en niet het omgekeerde.

“Wij willen de autoriteiten die aan het stuur staan van de toekomst van onze planeet echter van te voren waarschuwen tegen beslissingen die worden gesteund door pseudo-wetenschappelijke argumenten of foute en irrelevante gegevens.”

Sindsdien hebben 4000 wetenschappers en 72 Nobelprijswinnaars getekend. Opnieuw moet gezegd worden: De opwarming van de aarde is cyclisch en stagneert al een decennium. Er is noch overtuigend bewijs dat het door mensen wordt veroorzaakt, noch overtuigend bewijs dat het schadelijk is voor de planeet.

Bron: The American Cause